Ik wist niet wat de man hier deed maar hij gaf me een zeer ongemakkelijk gevoel. Wetende dat hij mijn huis was binnengeslopen, dat hij in mijn slaapkamer geweest was en dat hij aan mijn gps had zitten snuffelen en me naar deze godverlaten en verwarrende plek had gestuurd. Ik wist langs geen kanten wat ik moest verwachten en wie het was, waarom hij mij juist had uitgekozen. De man kwam dichter bij maar zijn gezicht bleef onduidelijk door deze donkere nacht en weinig licht. Toen de man eindelijk voor me stond herkende ik zijn gezicht, het was de man van Inge, hij wist van het overspel en had Inge verboden om hierover ook maar iets te lossen tegen mij. Hij zei dat wat er gebeurd was onvergefelijk was en dat ik zou boeten voor de fouten die ik gemaakt had. Ik probeerde mij hier nog uit te praten maar die was quasi onmogelijk als je de woede in de man zijn ogen zag. Hij zag er vastbesloten uit dat dit de laatste dag van mijn leven was. De laatste uren waren geslagen. De man greep me vast en duwde me met een zware schok tegen een grafsteen en haalde een mes boven. Net op het moment dat de man het wou eindigen kwam Inge het kerkhof opgelopen en riep uitgeput: “Nee alsjeblieft niet doen! Het kind is niet van hem, Bart. Kijk! Ik kom net van het ziekenhuis en heb resultaten van het DNA-onderzoek. Het kind is van ons, Bart. De fout die gebeurd is maanden geleden in onze zatte bui was heeft helemaal niet tot deze baby geleid. Alstublieft Bart ik hou van jou!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten